TMOLUS

I.

TMOLUS

Lydiae amnis, in quo coticula seu lapis, quô aurum et argentum probatur, Lydius inde dictus, primum repertus est, Plin. l. 33. c. 8. Vide Salmas. ad Solin. p. 1103. Idem cum fluvio memorato, in voce Tmolus.

II.

TMOLUS

Lydorum Rex, ex Atyadarum Dynastia, maritus Omphales, huic moriens regnum reliquit, Apollodorum, Biblioth. l. 2. Ex Omphale dein Hercules Lamonem genuit, a quo Mermnadae orindi, tertiam Lydorum Regum Dynastiam orsi sunt. Vide Lamon, alibique passim

III.

TMOLUS

qui et Timolus, seu Tymolus Strab. Plin. l. 5. c. 29. Solin. et aliis, nunc Tomalitze, Leunco. mons Phrygiae magnae, ex quo Pactolus fluit, in confinio Lydiae (ad fluv. cognominem in Maeandrum per Sardes, quas alluit, influentem, cuius meminêre Herodot. et Plin. loc. cit.) in agro Trallensi et Sardensi, vitibus consitus, qui et Tempsis dictus est, teste Pliniô; quem vide loc. cit. Virg. l. 2. Georg. v. 98. de variis vitium generibus:

Tmolus et assurgit quibus et rex ipse Phanaeus.

Theophrast. l. 4. Histor. c. 6. Τμῶλος ἔχει ἄμπελον. Auctor Tragoediae Thebaidos:

Hinc nota Baccho Tmolus attollit iuga.

Ovidius, Pont. l. 4. El. 15. v. 9.

Africa quot segetes, quot Tmolia terra racemos.

Strabo, l. 13. in genere. Τμῶλος εὔδαιμον ὄρος. Et l. 14. inter loca quae afferunt οἴνους ἀρίςους, numerat Tmolum. Et iterum de codem Tmolo, et locis aliis ita ait: διαφόροις χρηςοινοῦσιν, ἢ πρὸς ἀπόλαυσιν, ἢ πρὸς διαίτας ἰατρικάς. Huc pertinet hymnus Orphei ad Sabazium, ubi ait Bacchum insutum a Iove femori, et eductum.

—— Ο῞πως τετελεσμένος ἔλθῃ

Τμῶλον ἐς ἠγάθεον. -----

Crocum quoque plurimum gignit hic mons. Virg. l. 1. Georg. v. 56.

----- Nonne vides eroceos ut Tmolus odores,

India mittit ebur? ——

Nam ibi per odores croceos, vulgaris Servius crocum intelligit, cuius interpretatio com moda est. Nam solinus, Columella, et Martianus aiunt hunc montem esle florentissimum croco: primus c. 53. Secundus, l. 3. c. 8. Postremus, l. 6. c. de Phrygia; in quo ubi legitur Tmolus loco florens, legendum croco, ex doctorum censura. Alii tamen per croceos odores vinum redolens et fragrans intelligunt. Sil. Italicus, l. 7. v. 210.

It montis decus, atque ex illo tempore dives

Tmolus. ---- -----

Dicitur quoque Timolus, vel Tymolus, teste Steph. Ovid. l. 6. Met. v. 15.

Deseruêre sui Nymphae vineta Timoli.

Ubi tamen alii Tmoli legi debere contendunt. Idem Ovid. l. 11. Met. v. 151.

—— Freta prospiciens late riget arduus alto

Tmolus in ascensu: ctivôque extensus utrôque

Sardibus hinc, illinc parvis finitur Hypaepis.

Nic. Lloyd. Hinc Tmolitae, montis huius incolae, quorum mentio in nummo Sabinae Iunioris in cuius postica parte Diana conspicitur cum arcu suo, et nomen ΤΜΩΛΙΤΩΝ. apud Iac. Sponium, Itiner. Graeciae Part. 3. p. 193.